sabah uyanıp da cam dışından gelen hayat belirtilerinin insanı bir nebze olsun hayata bağlamaya çalışması şaşırtıyor bazen beni...yani sen ne istersen iste,ne yaparsan yap,başına ne kötülük , hangi tür şerefsizlik gelirse gelsin;sen kuşların ve güneşin o dayanılmaz , hatta insana bazı anlar nefret hissi uyandıran , neşeli ve canlandırıcı saldırısına savunmasızca maruz kalacaksın...bu kadar nefret uyandırmasının sebebi de , senin en bunalım zamanında camının önüne gelip , hayatın yaptıklarına uyuzluk olsun diye ötmek...çoğu zaman hayata bağlama konusunda bir numarayı oynuyorlar... sonra her şeye rağmen bir kucaklıyorsun ki herkesi,gerisi olduğu gibi geliyor zaten...çünkü bu kucaklaşma öyle bir sıkı öyle bir içten oluyor ki kendi içinde , kimseden bir şeyler beklemeden sonsuz bir güvenle sarılıyorsun yanındakilere . hani karanlık , tehlikeli ve hiç bilmediğimiz bir yere yalnız giremeyiz ama yanımızda öyle biri vardır ki oraya girerken önünü aydınlıkta hissedersin... işte öyle bir güven duygusuna sarılmışken...arkana bakmaya tereddüt bile etmezken...birden sırtına saplanan bıçağın acısıyla kucaklaşıyorsun... yanındakilerin üzerine bıraktığı sıcak etki artık sırtındaki bıçağın kestiği yerden akan kanla yavaş yavaş yok oluyor ve git gide yerini derin bir üşümeye bırakıyor...sen her şeye rağmen, bedenindeki o kocaman bıçak yarasını küçücük bir yara bandı yapıştırıp hiçbir şey olmamış gibi o her zamanki içten,sıcacık ve dost sarılmalara devam ediyorsun...hayatın önüme koyduğu bunun gibi milyonlarca ders , ne kadar nefret etmeyi aşılasa da insana ,o vücudun içinde nerede olduğunu bilmediğimiz bir yerde olan yüreğimiz,her zaman beynimizi kapsama alanına almış,ne olursa olsun ,acı da duysak , gözümüzden yaşlarda gelse , yine sadece sevmeyi zorunlu kılıyor...nedense BEN ÖLÜMÜNE SEVDİKÇE HAYAT NEFRET ETMEYİ ÖĞRETİYOR...hayat nedense hep haklı çıkıyor.hep iddiayı o kazanıyor...hep güvenilen dağlara kar yağsa da...bu yürek nedense hep güveniyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder