SABIRSIZ TIRTIL

kendini avutmamak iyi değil , direnmediğini görüyorum son zamanlarda. avuçlarında kalan kan izlerini kurumayacak mı zannediyorsun sen . bedenindeki bu kahır kanserini iyileşmeyecek mi zannediyorsun . sabırlı bir yürek lazım sana biliyorum , çünkü bende aradım bir zamanlar yüreğimde saklanmış sabrı . tentürdiyot kaldırmıyor bedenin biliyorum artık . yara bantları kar etmiyor . ama bir tek senin mi yaşadığını zannediyorsun bütün bunları . bu beyninde yanan kıvılcımlar bir tek senin mi canını yakıyor sanki . bir adım ötemizde duruyor ölüm . ölüm herkese aynı uzaklıkta . en güzel kurtuluş türküsü gibi geliyor insana bu zamanda bilirim ölümün adı . geçmişe yazılacak şiire en güzel son satırlar olur … ama ya ölümde yanına almazsa bizi ... o çok istediğimiz , son kurtuluş zannettiğimiz azrail de bizi beğenmezse . kolay mı zannediyorsun öyle temiz bir ölümle gitmeyi bu dünyadan... azraile ne cilveler yaptım biliyor musun zamanında beni de yanına alsın diye . ne türküler söyledim , ne şiirler yazdım ölüme … sonra baktım ki , bedenim de ruhum da geçte olsa iyileşiyor . yüreğe yapılan tüm tecavüzler unutulmasa da tozlu raflara kaldırılıyor … çünkü çevrendeki farketmediklerini farketmeye başlıyorsun yaralarının iyileşme döneminde . o çevrende değişen , kimseyi farketmediğin , senin için yapılanları görmediğin , aslında senin etrafında her zaman dönen dünyayı farkediyorsun … daha sonra da aynı hataları ne kadar çok yaptığını … ne kadar yemin edip , ne kadar yemin ezdiğini … ne kadar insan kırdığını o hiçbir şeyi görmediğin dönemde … fark ettiklerin senin hayatındaki zorunlu şeyler olmaya başlıyor bir zaman sonra . savaştan yenik düşmüş bir yüreğin tekrar yapılanması başlıyor sonra … talan edilmiş yerler restore ediliyor . yıkılıp dökülen binalar , yollar yeniden inşa ediliyor …

şimdi sen diyorsun ki ben gidiyorum … anılmak istemiyorum buralarda artık … ama yanılıyorsun … çünkü sadece senin zannettiğin o hayat , kocaman bir bütünün küçük bir parçası . kendine ait olan görevleri başkasına satmaya çalışıyorsun … düpedüz kandırıyorsun çevrendekileri , verdiğin sözleri başkaları üzerine yıkıyorsun . başınızın çaresine bakın , ben yokum artık diyorsun … hayata kafa tutamayan sarhoşlar gibi kaçıyorsun yani yaşamaktan… peşindeki bütün her şeyi , geçmişindeki yükün hepsini seninle sırtlayacak sevdiklerin varken , sen daha büyük bir yükle sevdiklerine bencilce devrediyorsun yani her şeyi . hayatla direnmek varken , sen piyasayı dolandırıp , ailesine ve sevdiklerine büyük borçlar bırakan düzenbazlar gibi gitmeyi tercih ediyorsun…

şimdi ya yüreklerimizi dolandırıp kaçacaksın korkaklar gibi buralardan , mezbahaya giden koyunlar gibi en kolay kurtuluş yolunu seçeceksin … ya da sırtında birikmiş yükü paylaşmayı seçeceksin sevdiklerinle , hepimizin yaptığı gibi …

unutma ki ne sen ilksin bu dünyada ölmeyi isteyen , ne de bir başkası … ölmek kadar basite inseydi herkes , bu dünyada yaşayacak kimse kalmazdı .

kelebekler kozalarından çıkabilmek için haftalarca çırpınıyorlar biliyor musun … ellerini mahvediyor günlerce kozayı yırtabilmek için… saatler süren bir ömre başlamak için günlerce sabrediyorlar , elleri , avuçlarıyla savaşıyorlar . başkaları tarafından yenme ihtimalini bildikleri halde savaşıyorlar. ömürlerinin ne kadar kısa olacakları umurlarında mı sanki … ama en azından savaşıyorlar … senin gibi kozanın içinde savaşmayı bırakıp vazgeçseydiler … biz kelebekleri hiç göremezdik…