güvercin kanadı

kimselere söylemeden uçabilirmiyim acaba . gizli gizli kanatlarımı özgürce çırpabilirmiyim ... kimseler farketmeden göğün her zerresinde . çocukken arabanın camından dışarı çıkartıp kafamı , uçtuğumu hayal ederdim... uçardımda hatta . yüzüme vuran rüzgarın hızından gözlerimden yaşlar gelirdi . hiç bu kadar güzel gözyaşı dökmedim hayatımda .... gözlerimi kapar kendimi kuş gibi hissederdim. yanaklarımdan kulaklarıma doğru süzülen yaşlar bana hızı hissetirirdi... kanatsız da uçulmaz mı ? kimseye gözükmeden arada bir uçsam ben ... görmesin kimse , çünkü uçanlar hep vurulur ... fazla yüskelmeden vururlar beni . halbuki ben göğün sınırına çıkıp süzülmeliyim kilometrelerce . çıkarken kanatlarım yorulmalı , yolunmalı kanat çırpmaktan . inerkende keyfini yaşamalıyım süzülmenin...

şu aşık olduğum şehri bir de gece yanarken görsem ya ,
kanatlarım tutuşurken kıvılcımlarla...