kapının kulbunu kırıp kapatıyorum artık ardına kadar bütün geçmişimi . beni bir girdap gibi devamlı içine çeken ve sülükler gibi beynimi emen bu insanlara dur diyebilmeliyim ... bir korkuluk gibi boyun eğmektense , bir karga gibi kafa tutmalı , kafa bulabilmeliyim .... ezbere yürüdüğüm , gözüm kapalı ilerlediğim yollar artık tabanlarımı acıtıyor , ufak ufak eritiyorlar sanki tabanlarımı ... sanki daimi bir falakaya kendi şuursuzluğumla , adım adım sebep oluyorum. gelecekte birilerinin kasıla kasıla yürüyeceği o meşhur kırmızı halılı yol , aslında benim tabanlarımdan sızan kanlarla oluşacak . halbuki ne garip bir insanın kendisi için açtığı yolu , huzuru için kanattığı tırnaklarını bir başkasına yapıyor olması ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder